Anadolu icin, gezegen icin ne yapabilirim diye dusundugumde Turkan Saylan bana umit vermisti bir seyler yapilabilecgine dair..
Insan ekolojisine boyle dalmistim.. sivil topluma... insan malzemesine daha olumlu bir yandan girmistim... kuskunlukleri bir yana birakip, partilerdeki cirkinlikleri bir yana birakip...
Yuzlerce burs basvurusunun gorusmeleri arasinda ara verip uyudugumda beni uyandirir hadi eve git ben gorusmeleri yaparim derdi, sen yarin bana gereklisin derdi. En son onu gordugumde ayni ilk gun oldugu gibi insan denen su yaratiktan utandigimi dusunurken bana sarilip senin gibi insanlar oldugu icin cok ama cok mutlyum Erol calismaya devam demisti.
Cok kosuyorum, cok cabaliyorum ama yine de bu yuce insanlarin karsisinda boynum bukuk, ayni iskenceden olen insanlara oldugu gibi, ayni her gun degerini bilmeden yanindan gectigimiz insanlara oldugu gibi..
Icimizde, yanimizda, karsimizda cok insan harciyoruz ama kac tanesinin yetismesine katkida bulunuyoruz diye dusunuyorum. ..
Kendi benciligimden / kabugumdan cikip topluma yararli bir birey olabilmem icin bana cok sey ogreten, zorluklar ne olursa olsun yilmadan mucadele verilmesi gerektigini kadin olarak, doktor olarak, insan gibi insan olarak anadolunun nerdeyse her kosesine emek vermis bu kadinin arkasindan yurumek istiyorum.
Elimden tuttugun bu yolculukta umarim cogalmayi ogrenerek, sarilmayi ogrenerek arkandan geliriz hocam...
Not: Bu yazıyı Türkan Saylan’ın ölümünü duyduğumda yazmıştım.
